We moeten best veel dingen zelf regelen voor onze voorstellingen en we vinden het belangrijk dat mensen zien wat ons vak inhoudt. We zijn veel langer bezig dan de meeste mensen denken. Maar we vinden het ook leuk om erover te vertellen! Julia schreef tijdens het proces van ons woonkamerballet Assepoes een blog. Deze is hieronder te lezen. Ook hebben we voor onze donateurs een videoblog. Elke zoveel maanden publiceren we daarin een nieuwe video met back-stage content!
Na wéken, misschien wel máánden, van voorbereiding zijn we nu dan toch echt begonnen: het opzetten van onze eerste eigen productie, Assepoes. Het idee is er al jaren, maar nu is er de tijd en de mogelijkheid. Hoewel er één ding nog ernstig ontbreekt: geld. “Kunstenaars leven van hun passie” is een heel mooie uitspraak, maar in de realiteit blijft het daar helaas bij: een mooie uitspraak. Ook dansers kunnen helaas niet van de lucht leven, laat staan uit het niets een productie opzetten.
Bij De Dutch Don’t Dance Division hebben we echter wel al geleerd om met een minimum aan financiële middelen een kwalitatief goede voorstelling neer te zetten, die toegankelijk is voor een breed publiek. Dat is dan ook ons doel. Om toch dat eerste opzetje te hebben, gaan we proberen via voordekunst.nl ons startkapitaal bij elkaar te krijgen. Na het uitschrijven van ons idee en het maken van een planning voor de komende maanden was dit dan ook onze volgende stap in het proces.
Bij voordekunst werken professionele mensen, die uiteraard kunst een warm hart toedragen, maar die ook veel verstand hebben van het concept ‘crowdfunding’. En daar kunnen wij als jonge ondernemers natuurlijk van leren. Na goedkeuring van ons concept en onze doelstellingen, zijn we op weg geholpen met het schrijven van een promotietekst, het maken van een filmpje en het bedenken van tegenprestaties voor onze gulle donateurs. Allemaal met het doel potentiële donateurs warm te maken voor onze prachtige productie in spe. Inmiddels staat onze crowdfundactie online en hebben we de eerste donateurs al binnen gehaald. We krijgen erg leuke reacties op het filmpje dat we hebben gemaakt. Gelukkig maar, want dat was het onderdeel dat de meeste tijd kostte en ook zeker het uitdagendst was!
In de eerste plaats was er het schrijven van het script. Dat verliep relatief serieus, want we wilden allebei een zo compact mogelijke tekst, die wél zou aanspreken en genoeg zou vertellen wat wij wilden uitdragen. Vervolgens moesten we bepaalde zinnen uit het hoofd leren, omdat we deze live op de camera zouden moeten zeggen. Nou ja, liever gepassioneerd overdragen dan zeggen, maar nog liever zeggen dan opzeggen, zeg maar. Deze zinnen hebben we een paar keer proefgedraaid op de camera thuis. Laat ik stellen dat er meer blooper- dan promotiemateriaal bij zat om een impressie te geven van hoe dat ons verliep. We zijn niet voor niets dansers die een verhaal liever fysiek dan verbaal vertellen…
Het filmen zelf verliep goed, we hadden een paar mensen weten te regelen die ons ‘filmpubliek’ wilden zijn (grote dank aan deze geweldige vrijwilligers) en hadden een soort huiskamersetting gecreëerd. Daar zaten ze op de bank, terwijl Youri hun blikken redigeerde en cameravrouw Kyra alles netjes opnam. Later was het onze eigen beurt en probeerden we de gênante spraakvertoning van de dag ervoor te vergeten.
Tot slot het knippen, plakken en bewerken. Het was nog een hele klus om alle tekst onder de video in te spreken, met eenzelfde intonatie als we de dag ervoor live hadden gedaan. En om de beelden zo te bewerken dat ze netjes in elkaar overliepen en muzikaal ook een beetje goed uit de verf kwamen (want ja, we blijven dansers…) Uiteindelijk zijn we erg blij met het eindresultaat! Het heeft wat bloed, zweet en tranen gekost (spreekwoordelijk dan), maar hopelijk gaat dit de harten van onze toekomstige donateurs veroveren. En… we zijn van start!
Inmiddels staat onze crowdfundactie alweer drie weken online. Na een snelle en goede start stagneert het nu sinds een week een beetje. Dat is misschien logisch, want de kring mensen die het dichtst bij ons staan hebben gelijk de eerste twee weken gedoneerd en nu moeten we mensen bereiken die ons (nog) niet kennen. We hebben nog eventjes en wellicht zullen mensen zich last minute bedenken dat ze eigenlijk nog wilden doneren (want: vergeten of “dat komt wel”). Ondertussen is het toch wel spannend, want alles staat of valt met deze twee laatste weken!
Ondertussen hebben we toch al een plan gemaakt voor als de actie succesvol is, want als het groene licht er is, willen we gelijk van start gaan! Voor volgende week staat een fotoshoot gepland in t’ Witte Huis in Pijnacker met fotograaf Martin van Dongen. We willen daar campagnebeelden schieten voor flyers en posters, zodat we publiciteitsmateriaal hebben om onze productie meer onder de aandacht te brengen bij potentiële “bookers”. Juist omdat we nog niets hebben, is het lastig om een beeld te maken van wat we uiteindelijk willen hebben, maar weer geldt dat je met publiciteit niet vroeg genoeg kunt beginnen. Gelukkig zijn er weer geweldige mensen die ons helpen!
Vorige week maandag mochten bij meesterkleermaker Daan Wieman een kijkje nemen in de kostuumsopslag van Het Nationale Theater in de Koninklijke Schouwburg van Den Haag. Via hem kunnen we kostuums lenen voor het fotobeeld, niet te verwarren met de kostuums die we zelf gaan maken voor de eigenlijke voorstelling (en waar we dus geld voor nodig hebben). Wat een schatkamer! We waren op zoek naar twee kostuums: één voor de Assepoester op het bal van de prins en één voor een beeld van de arme, schoonmakende Assepoester. Na veel rekken doorspitten en jurken aan- en uittrekken hebben we voor allebei de Assepoesters iets kunnen vinden (dat kon ook bijna niet anders met zo’n grote kostuumopslag). Voor de eerste foto een prachtige (roze) galajurk met honderden lagen stof en geweldige stenen op de voorkant. Roze is niet echt onze favoriete kleur, maar gelukkig is Youri erg handig in Photoshop. Voor het tweede kostuums hebben we een beige, oude onderrok gevonden en verschillende werkschortjes. Samen met een witte blouse en een beige shawl uit eigen voorraad moet dat een geschikte outfit worden.
De locatie, t’ Witte Huis, is het voormalig Raadhuis van Pijnacker. Middenin bevindt zich een mooie wenteltrap, die heel erg geschikt is voor de foto’s die we in gedachten hebben. Tegenwoordig zit er een fijn Italiaans restaurant in het gebouw (dat we natuurlijk eerst een keertje uit moesten testen). Dit betekent echter dat de fotoshoot buiten de openingstijden (lees: vóór half tien s’ ochtends) zal moeten plaatsvinden. Gelukkig komen we uit de omgeving en niet uit Zuid-Limburg…
Stiekem zijn we dus al aan het werken met het idee dat de crowdfundactie gaat slagen, maar ondertussen liggen we ’s avonds soms wakker met de vraag: “Maar wat als het nou niet lukt…”. Pas als we de 100% hebben gehaald kunnen we opgelucht ademhalen en ons met nóg meer overtuiging op onze Assepoes storten.
Sinds de laatste blog is er onwijs veel gebeurd! Ik durf zelfs te zeggen dat het uitblijven van een eerdere blog het gevolg is van die drukte. Die overigens niet alleen maar met Assepoes te maken heeft, want naast het opzetten van de productie werken Youri en ik ook allebei als freelance danser en dansdocent: er moet toch brood op de plank komen. Een eigen productie opzetten is onwijs gaaf, maar het brengt in dit stadium nog geen geld binnen.
Sinds onze geslaagde crowdfunding zijn we non-stop bezig geweest, natuurlijk met choreograferen, maar ook met het ontwerpen van een poster en flyer, het mailen met contacten voor publiciteit, het maken van een vlog en het voldoen aan de andere tegenprestaties. Ook zijn inmiddels de eerste kostuums af, zijn de maskers in een ver stadium van ontwikkeling en is het frame voor het decorstuk er. Vorige week hebben we al de eerste previews gegeven van onze balscène tijdens het Vliet Petit festival in Voorburg en shopevenement Kijken, Kijken, Kopen in Alkmaar. Al met al kun je concluderen dat we niet bepaald stil hebben gezeten!
Het is heel speciaal om zo betrokken te zijn bij alle aspecten van het maken van de voorstelling, maar soms slokt al het werk de tijd voor het werkelijke creëren van de dansen een beetje op. We moeten het momenteel van twee à drie repetitiedagen per week hebben, idealiter zijn dit er toch vier tot vijf. Gelukkig kunnen wij praktisch altijd de tweede studio van De Dutch Don’t Dance Division gebruiken, waardoor we daar geen gedoe mee hebben en we eigenlijk altijd aan de slag kunnen als we allebei een dag geen ander werk hebben. Ook hebben wij Barabara d’Agostino die bereid is om naar onze creaties te kijken en ze te voorzien van het nodige commentaar, dat we zelf vaak niet kunnen leveren omdat we er te diep inzitten en niet zo makkelijk van een afstandje kunnen kijken (ja, we filmen, maar naar jezelf kijken is toch wel een dingetje soms ;).
De eerste reacties op onze balscène waren in ieder geval al goed! Dat geeft fijne input om verder te gaan, want zelfs nu bestaat soms nog de twijfel of het allemaal wel gaat aanslaan bij het publiek. Of we straks niet misschien een hele productie hebben die niemand wil zien. Binnenkort hebben we nog een “meetmoment”, namelijk onze donateursdag voor mensen die bovengemiddeld gul hebben gedoneerd en mensen die ons helpen met productionele zaken. Zij krijgen een exclusieve voorproef van het deel dat we tegen die tijd afhebben, inclusief decor. Uiteraard zullen wij hen vragen naar hun kritische mening, aangezien dit de mensen zijn die ons vanaf het begin al extra hebben gesteund.
Ondertussen gaan we lekker door en ja, we hebben al een paar boekingen staan! Wil jij ook bij een voorstelling van Assepoes aanwezig zijn? Houd dan onze website in de gaten, want daar vind je de openbare speellijst en kun je zien hoe Assepoes (bij jou thuis) te boeken is.
Alweer drie weken terug was het zover: de première van Assepoes, waar we al zo lang naartoe werkten! Na maanden van voorbereiding, repeteren, leuke maar ook minder leuke momenten, en bovenal een positieve energie van veel mensen om ons heen, moest het nu dan toch echt gaan gebeuren. De première vond plaats op basisschool De Kennemerpoort in Alkmaar, voor twee van de kleuterklassen.
In de week in de aanloop naar de première hadden we al een paar keer getest hoe het zou zijn om naast het dansen van de voorstelling ook alles op te bouwen: zelf de muziekboxen neerzetten en aansluiten, decor en props prepareren en natuurlijk dansen met de kostuums en snelle verkledingen. En dat was wel nodig, want we zijn het een en ander gewend met haastverkledingen, maar met twee dansers vijf rollen spelen, is toch weer een stapje verder. Zeker met de toevoegingen van maskers en pruiken voor de rollen van de fee en zussen. Maar na ongeveer zes met de telefoon gefilmde en naderhand gecorrigeerde runs van begin tot eind, waren we dan toch echt klaar voor het echte werk!
Op de dag zelf stonden we rond kwart voor acht voor de school met onze prachtige (turquoise) Pop-up Mobiel. Dit busje is precies groot genoeg voor ons decorstuk, die gekanteld, op een groot hondje, via een houten oprijplank (“ramp”) in en uit kan worden gereden. In het decor passen dan alle rekwisieten, kostuums en technische apparatuur en ernaast is nog net plek voor de dansvloer aan de ene kant en de “ramp” aan de andere. Na wat wikken en wegen bleek helaas dat het decorstuk net niet door de deuren van de school naar binnen kon worden gereden, dus moest alles buiten gedemonteerd worden en apart naar binnen gedragen worden. Daarna volgde 2,5 uur waarin we de speelzaal aan kant maakten, muziekboxen installeerden, balletvloer uitrolden en tapeten, banken neerzetten, de vloer dweilden, de zaal verduisterden, decor, kostuums en props klaarlegden, we onze warm-up deden en ten slotte ons klaarmaakten voor de voorstelling.
De voorstelling zelf was erg leuk! De kinderen reageerden goed en bleven geboeid kijken. Wel kregen we nog een suggestie van de kinderen: ze misten de paarden, konden we misschien paardenstandbeelden aan het decor toevoegen?! Ook naderhand kregen we erg leuke feedback van de docenten, wat fijn is aangezien onze doelgroep breder is dan alleen kleuters! Ondanks de kriebels, die we toch wel voelden bij de eerste échte uitvoering van ons “kindje”, konden ook wij genieten van het verhaal en de dans (ook niet geheel onbelangrijk). Tijd om het te laten bezinken was er niet meteen, want alles moest natuurlijk ook nog opgeruimd en ingepakt worden. Onder toeziend oog van de kinderen werd alles weer netjes ingepakt en de bus ingeladen en na 1,5 uur waren we alweer onderweg naar huis.
We zijn best een beetje trots, op onszelf, maar ook op alle mensen die ons hebben geholpen met het mogelijk maken van deze voorstelling. Kritische dansers als we zijn, hebben we wel gelijk wat punten opgeschreven die voor de volgende keer beter, soepeler of mooier moeten. Maar, nu eerst even genieten van een welverdiende vakantie! Bibbidi-bobbidi-boo…
